İNSANA DAİR

         İnsan ne garip bir varlık,tıpkı bir su gibi içine girdiği kabın şeklini alabiliyor, yada almış gibi yapabiliyor. Birbirini kandırmaya eğilimli fakat istediği zaman dürüstte olabiliyor. İçinde kopan fırtınaları asla kimse bilmiyor, kendinden başka. Duygu ve düşüncelerini tüm çıplaklığıyla ifade edende var saklayanda.
Aslında herşey bir sunuştan ibaret, kendini pazarlama şeklinden. Bir yemek çok lezzetli olmayabilir, ancak onu kaliteli yapan sunuluş şeklidir. İnsanlar her daim arzu ve isteklerini yerine getirme eğilimindedirler. Ancak çok azı bunu başarabiliyorlar.  Peki neden?  Korkumu, içe kapanıklıklı, risk
alamama eğilimimi, bunların hepsi bir neden olabilir.
İçindeki korkuyu besleyen insan sürekli herşeyden korkma ve çekinme eğiliminde oluyor.
Peki bu kısır döngü nasıl değiştirilir,yokmudur bunun bir çaresi, elbette vardır  ama kimisi bunu bilip uyguluyor, kimisi bilmiyor,kimiside biliyor ve uygulamıyor. Çünkü yine korku ve çekingenlik devreye giriyor. İnsanların düşünceleri sürekli karışık sürekli bir yerlere varma iç güdüsüyle hareket ediyorlar, yada çoğu zaman düşünmeye bile fırsat bulamıyorlar. Tv'ler insanların düşünmesini engelleyen programlarla dolu. İnsan yarın ne yiyeceğinden çok hangi programı izlesem iç güdüsüyle yaşıyor. Böylece düşünceleri körelip tııpkı bir robot gibi yaşıyor. Beynini istemedende olsa saçma sapan şeylere programlıyor. Böylece problem çözme yetisini kaybediyor. Sanırım modern dünya düzeni böyle işliyor. Birileri düşünmeyerek hayatını sonlandıracak, diğerleri ise düşünmeyenlerin yerine düşünüp onları yönetecek. O halde insanları düşünenler ve düşünmeyenler olarak ikiye ayırmak çokta mantıksız bir yaklaşım olmaz. Toplumun değer yargılarını bozmamak adına kendilerini ileriye taşıyacak düşünceleri hayata geçirmeyenleri saymamak olmaz. Onlarda ayrı bir grup oluşturuyor. Peki herkes düşünebilseydi ne olurdu! Savaşlar,kavgalar,mutsuzluk en önemlisi fakirlik olmazdı sanırım.

Sessizlik ne büyük bir mutluluk. İnsanın özlem duyduğu herşey sukunette gizli. Dingin bir beynin yapabildiğini başka ne yapabilir. Huzurlu bir sessizliğin yerini başka ne alabilir. İnsanın kendiyle başbaşa olduğu tek an sukunet içinde kendini dinleyebildiği anlar gerçekten sayılı zamanlar haline geldi. Ne mutlu sukunetini koruyabilene, ne mutlu kendini dinleyip her daim iç sesiyle konuşabilene.

Yüksek konsantrasyon ve dikkat dinginlikten gelir.Dışarıdan gelen hiçbir uyarıcıya aldırmadan konsantrasyonunu koruyabilen bir insan hayattan her daim istediğini alabilen değilmidir?
Oysa yeni düzende konsantrasyonu ve farkındalığı dağıtmak adına her türlü mecraya başvuruluyor.
Bunlara rağmen konsantrasyonunu koruyabilen her daim başarı anahtarını elinde tutandır.

Bu günlerde insanların  duygu ve düşüncelerimi tarif edecek olursam aslında umutla karışık umursamazlık bir o kadarda hoşgörü,vurdumduymazlık ve sevgi tanecikleri yani çok karışık. Aslında karışık olmasının sebebi kararsızlıktan ileri geliyor. Tek yani sabit bir karar üstüne yoğunlaşıp o karara gereken saygıyı gösterip ona layık davranmak en mantıklısı bence. Doğru olanda bu zaten.
İnsan her duyguyu içinde barındıran yegane bir varlık. Her duygudan (kötü olanlar hariç) bir parça duyumsamak derinlerde bir yerlerde birşeyleri saklamaktan daha iyidir.İnsanlar zorunda olmadığı hatta hiç alakası olmayan şeyleri üzerlerine vazife edinmeyi çok seviyorlar. Bu yüzden asıl yapmak zorunda oldukları şeyleri yapmayıp günden güne hayatlarını bir kaosa sürüklüyorlar. Gerçekten yapmak zorunda olunan yada yapılması gerekenleri bir liste haline getirip sadece onlara odaklanılırsa hayatın düzeni sağlanmakla kalınmaz hatta yaşam standartları maksimum seviyeye çıkartılmış olur. Sadece bunları yaparak bile örnek bir insan ve her istediğini elde etmiş biri olmamak için hiçbir sebep göremiyorum....